Minuty umykają cicho, jakby oddechem czasu, a życie toczy się nieubłaganie dalej, przypominając przewracane karty kalendarza. Kolejna jesień niosąca ze sobą melancholię i wspomnienia, czas, w którym przywołujemy obrazy tych, którzy kiedyś byli przy nas, ale których już zabrakło. Z każdym mijającym rokiem jesteśmy nieco starsi, bogatsi o doświadczenia, choć wciąż tak często ślepi na ulotność życia, jakby miało trwać bez końca.
To tylko chwila, sekunda w całym uniwersum — a gaśnie światło bliskiej nam osoby. Zaczynamy wtedy odliczać – babcia, dziadek, rodzice, rodzeństwo… Każde odejście przynosi smutek, ale i pewną refleksję. Na cmentarzach przybywa zniczy, płomyki migoczą, stają się śladami, po których poznajemy, ile historii zapisanych w rodzinnych wspomnieniach zostało przerwanych. Odkrywamy nagle, że to miejsca pamięci — nagrobki w ciszy opowiadają o przeszłości, o życiu minionych pokoleń, które mimo śmierci nadal żyją w opowieściach, w naszych myślach, w zapalonym światełku.
Kwiaty, wieńce, znicze są drobnymi symbolami naszej pamięci. Lecz prawdziwy dar, który możemy ofiarować tym, którzy odeszli, jest niewidoczny — to wdzięczność i refleksja. Myśl o przodkach, o ludziach, bez których nas tu by nie było. Często ich życia toczyły się zwyczajnie, bez wielkich wydarzeń godnych filmów czy książek, lecz każdy z nich jest wart naszej pamięci. W prostocie ich istnienia zapisane są wątki, które stworzyły nasze historie. To w ciszy cmentarzy, między grobami, odnajdujemy nieśmiertelność — pamięć, która przekracza czas, budując naszą własną opowieść, którą my z kolei przekazujemy dalej.

Jeśli widzisz błąd, brak, nie znalazłeś swojego nazwiska, masz ciekawy pomysł, chcesz pomóc w inny sposób, prosimy skontaktuj się z nami.